زبانحال مسلم بن عقیل علیه‌السلام قبل از شهادت
سلام ای نـازنـین شاه و حـبـیـبـم بـیـابـان گـرد تــنـهـای غــریـبـم نوشـتـم که بیا، شـرمـنـده هـسـتم من از این نامه‌ها شرمنده هـستم نوشتند و تو را ای یار خـواندند ولیکـن پای این پیـمـان نـمانـدند ولایـت در وجـودم منـجـلی بـود گــنــاهـم بــردن نـام عــلـی بـود هر آنچه کوشش و همت نمودند شـنـیدی که حـریف من نـبـودنـد تـمـام دشـمـنـان را خـوار کـردم شـبـیـه مـرتـضی پـیـکـار کـردم امان دادند، عهـد خود گـسـسـتند به کعـب نیـزه دنـدانم شکـسـتـند از اولاد زنـا نــیـرنـگ خـوردم من از زن‌های کوفه سنگ خوردم صـدای الـعـطـش آمد به گـوشـم خـبـر داری نـشـد آبـی بـنــوشـم خــدا را شـاکـرم آبـی نـخــوردم فدای کـام خشکـت، کام خـشکـم سـر دارالـعــمـاره گـریـه کـردم به یاد شیـرخـواره گـریـه کـردم عجب جشنی بپا شد عـید قـربان سرم از تن جـدا شد نـذر جانـان همه دارایی‌ام را غـصب کـردند سرم را روی نیزه نصب کردند در این شـهـر جـفـا و نـا امـیدی کـنـار مـزبـلـه مـانـدم، شنـیـدی؟ نــگــویــم مــابــقـی مــاجــرا را نـگــویـم کـوچـۀ قـصـاب هـا را به زیـر نـور مـهـتـاب و سـتاره تـنــم آویـخــتـه شـد بـر قـــنــاره نیا کوفه که کوفه قحط آب است نفاق و خدعه‌هاشان بی‌حساب است نـیـا تـا دخـتـرت در تب نـیـفـتـد نـظـر بـر سـایـۀ زیـنـب نـیـفـتـد رقــیـــه طــاقـت دوری نـــدارد تـــوان درد مــهـجــوری نــدارد نیا تا شـمـر شـمـشـیری نـسـازد نـیـا تـا حـرمـلـه تـیـری نـسـازد نـیا تا پـیـکـرت عـریـان نـمـانـد سـنـان در پـهـلوی قـرآن نـمـانـد تــو آقــا زادۀ بـنـتُ الــرســولـی نده گیسوی خود را دست خولی خـلاصه ای امیـر هـر دو عـالـم حـلالـم کن، حـلالـم کن، حـلالـم |